Confetti begon te vallen. “Cut!” schreeuwde de regisseur. Stagiaires begeleidden het studiopubliek haastig weg van het podium, zodat ze de op handen zijnde vechtpartij tussen Petunia the Puppy en haar geliefde vriend Jim niet zouden zien.
Brad, die Jim was, wilde het ook niet zien.
Mary nam Petunia’s massieve kostuum af en viel aan. Haar grijzende haar was vochtig, en haar gezicht was rood en gezwollen. “Denk je dat je een grotere kont kunt zijn?”
Gelukkig was haar rol in het stuk stil. Brad haalde diep adem en maakte zijn gestippelde bretels los voordat hij zo kalm mogelijk antwoordde: “Laten we proberen professioneel te zijn.” “Het spijt me…”
“Professioneel?” riep ze uit. “Je sloeg me neer. De jongeren konden niet stoppen met lachen. Je duwde de uitgang terug.”
Alles draaide om haar. Ze was een veteraan in de entertainment industrie. Petunia the Puppy bestond al lang voordat ze een geschorste metgezel genaamd Jim ontmoette, en ze vergat het nooit. Hij zou haar er nooit aan herinneren dat het programma pas nationale bekendheid kreeg toen hij erbij werd gehaald.
“Het was een vergissing, Mary.”
“Dat klopt.” Ze liep weg. Ze was 1 meter 80.
Het feit was dat toen zijn contract afliep, zijn opwinding ook afliep. Hij was slordig geworden. Hij was zich ervan bewust. Colson, de producent, dacht er net zo over.
Brad draaide zich om en schopte ballonnen en confetti opzij. Zijn arm greep de hoek van Petunia’s hondenhok terwijl hij zich een weg naar achteren baande. Hij gromde en probeerde niet in woede naar de dakspanten te schreeuwen toen het ruwe triplex bloed aftrok.
Hij zakte weg in de zwarte vinyl stoel in zijn kleedkamer en staarde naar het plafond. Sinds vorige week is de scheur langer geworden.
Een productie-assistent kwam de kamer binnen. “Colson wil je spreken.”
Brad’s telefoon zoemde op de kaptafel. Tot ziens, zei Colson’s sms.
“Brad en Mary naar het kantoor van de producent,” kondigt de soundstage intercom aan. ZO SNEL MOGELIJK.
Er gaat niets boven een beetje overkill om hem eraan te herinneren dat als de camera’s uit waren, hij niet de ster was.
Adam, de stagiair van het voorjaar, kwam binnen en gooide knipvellen op de balie. “Script revisie voor morgen.”
Brad ademde een zucht uit. “Die is er, natuurlijk.”
“Gaan we vanavond nog uit?”
“Tuurlijk. Ik zie je daar om negen uur.”
Brad schopte de deur dicht toen Adam naar buiten liep, helemaal opgewonden om naar de club te gaan met een “televisiester.”
Een nieuw paar beschuldigende ogen werd hem ingeprent. “Wat?” zei hij, wijzend naar de ingepakte pop op de kaptafel. Jims gezicht, zijn gezicht in een nep-perma-glimlach, de alomtegenwoordige bretels, alle individualiteit en genitaliën minutieus uitgewist. De doos landde met een plof op het tapijt. De achterkant plaagde hem met een afbeelding van Petunia, haar vilten tong naar hem uitgestoken als die van een kind.
Hij vroeg zich af wat zijn beste vriend van de middelbare school, Greg Burkowski, had gedacht toen hij de pop voor het eerst zag. Greg was de aspirant-acteur, en Brad had hem naar Chicago gereden voor de “Alibi” auditie. Brad had gewoon gelezen voor de scouts om zijn vriend te helpen, om Greg te laten zien dat hij beter was dan tenminste één van de jongens daar.
Ze reisden in grote rust over de E19 naar het noordwesten, Brad’s callback bungelde in het midden van hen.
Hij had zich zes jaar geleden nooit kunnen voorstellen dat hij eruit wilde. Zijn eerste rol als de ster van zijn eigen show? Fans die schreeuwen, ook al zijn ze nauwelijks oud genoeg om het toilet te gebruiken? Een coole flat met uitzicht op de Hudson? Alsjeblieft, ja.
Nu staarde hij naar het kleine stapeltje papier dat gedeeltelijk verborgen was door de spiegel. Hij heeft nog drie jaar. Verdomme.
Zijn geest was beschadigd door de gleuf waarin hij terecht was gekomen. Hij zou geen acteerrollen meer krijgen. Hij was Jim van “Alibi” in die tijd. Tot voor kort maakte zijn geld dat acceptabel. Maar hij wilde niet eindigen als de Zookeepers, drie mannen van veertig die al meer dan tien jaar dezelfde dierenliedjes zongen.
Lafaard. Hij hoefde geen acteur te zijn. Hij hoefde niet eens in New York te blijven. Hij kon terug naar school en zich opnieuw aanmelden voor het Miami of Ohio architectuurprogramma, waar hij was toegelaten, voordat hij naar New York verhuisde een maand voordat de cursussen begonnen.
Maar hij leek zo verdomd op zijn gemak. En zo zwak.
Die avond ontmoette hij Adam in een club die ooit de heetste zaak sinds de hel was, maar sindsdien buiten gebruik is gesteld. Adam wilde alleen maar praten over de show en hoe geweldig die was. Brad dronk er een paar en liet de drank zijn werk doen, en al snel dwaalde hij rond op zoek naar mensen die hun baan net zo verachtten als hij.
Hij bewoog zich door de menigte, zijn zwetende whiskyglas boven zijn hoofd. Een dame leunde tegen hem aan, haar tieten omklemden zijn elleboog. Hij kon niet anders dan zich omdraaien.
“Jij bent Jim,” stelde ze zich voor. “Uit de film ‘Alibi’.
Niemand van zijn leeftijd herkende hem. Zijn show was niet wat twintigers keken als ze bijkwamen van een kater.
Als ze glimlachte, liepen er vage lijnen over haar voorhoofd en diepere lijnen straalden uit haar ogen. Een laag uitgesneden jurk onthulde een zonverbrande borst. Hij kon het jurkje niet van top tot teen zien vanwege de drukte in de bar, maar hij nam aan dat het iets te kort was. Hij herkende deze dames, deze ouders wier avondjes uit kleding vereisten die ze in hun dagelijks leven nooit zouden dragen. Ze hielden ervan te veel te drinken en te hard te lachen. Ze droegen hun maffe, hilarische zelfvertrouwen met trots.
En hij zag ze graag.
Hij haalde zijn vingers door zijn haar terwijl hij haar observeerde. Ze merkten meestal op hoe anders het eruit zag zonder de gel. Meisjes van zijn leeftijd leken het niet op te merken. “Het is eigenlijk Brad.”
“Brad, zeg je?” Haar donkerbruine haar zwaaide in glanzende lagen terwijl ze haar hoofd opzij hield. “Ik geniet ervan. “Je bent langer dan ik had verwacht.”
“Wat denk je?” Mensen zeggen meestal dat ik kleiner ben.”
Ze haalde haar schouders op, een streep spieren zichtbaar in haar bovenarmen. “Ik ben niet bepaald een kolos.”
Hij wierp een blik op haar figuur toen de menigte kalmeerde. Ze was als een klein raketschip dat balanceerde op hakken van vijf centimeter. En ja, haar jurk was een beetje te kort voor hem, maar dat vond hij niet erg.
Haar benen leken stevig, met dat laagje zachtheid dat de ouderdom zo teder had aangebracht. Hij voelde zich nieuwsgierig aangetrokken tot het punt waar haar knieën elkaar ontmoetten. Hij stelde zich voor dat hij zijn handen ertussen drukte en ze uit elkaar trok.
Gewoonlijk haalden de dames rond deze tijd hun mobieltjes tevoorschijn, namen een foto, lachten en mailden die naar hun vrienden. Ze gingen weg, en hij probeerde een praatje te maken met een pas afgestudeerde, die ongemakkelijk giechelde toen hij vertelde dat hij een kleuterschool show organiseerde.
“Mijn naam is Cara.
Ze had een stevige handdruk, alsof ze wist hoe ze met mensen moest omgaan. Ze hield zich iets langer dan nodig vast, haar vingers gleden door de zijne. Ook hij begreep wat dat betekende. Een vage sikkel markeerde haar huid bij haar mondhoek terwijl ze ondeugend grijnsde.
“Hoe oud zijn uw kinderen?” Het heeft geen zin er omheen te draaien.
Cara glimlachte liefdevol, maar er stond spanning in haar ogen. “Het zijn nu zes en zeven. We keken altijd naar je toen je voor het eerst in de show verscheen. Elke ochtend tijdens het ontbijt. Nu niet meer zo vaak.”
“Je moet ons een tweede kans geven.” De plots zijn spannender.”
Ze lachte en gooide haar hoofd achterover, haar haar zwiepte over haar schouders. De aanblik daarvan had effect op zijn lul.
Het was een teken dat hij moest gaan. Hij had geen idee wat de dames niet zeiden. Wat ze die avond thuis hadden achtergelaten. Een prominente kindertelevisiepresentator die een huwelijk ontbindt? Zeker, hij verachtte zijn werk, maar het laatste wat hij wilde was op het internet staan. Greg Burkowski zou dat zeker leuk vinden.
“Het zit hier vol.” Ze kwam dichterbij. Hij trok zich langzaam terug. Ze staarde hem in de ogen. “Nee, ik ben niet getrouwd.” Ik heb hem gedumpt toen hij naar Vegas ging op een andere man’s trip, mij achterlatend in Bumfuck, Iowa, met een eenjarige en een pasgeborene, geen geld en geen auto.”
Hij knipperde, de laatste slok Glenfiddich zakte snel weg. “Wow. Je bent nogal recht door zee.”
“Je bent ook ongelooflijk schattig.”
De oogrol was onbedoeld. Zijn voeten gaven hem het signaal om te vertrekken.
“Wacht. Sorry.” Haar vingers krulden lichtjes rond zijn blote onderarm, die was opgerold sinds hij zijn mouwen had opgestroopt. De schaafwond van het hondenhok eerder prikte hem. Haar ijzige hand, die haar cocktailglas had vastgehouden, laserde rechtstreeks naar zijn lies. “Verkeerde woord?”
“Een beetje.”
Ze snauwde door haar tanden, beschaamd en extreem heet. “Het spijt me nogmaals.
Wat trok je aan in deze vrouw? “Dus…woon je nu in New York of…?”
“Ik ben op bezoek bij een klasgenoot van de middelbare school en haar echtgenoot.” Ze wees naar een paar aan een tafel bij de ingang. “Dit is mijn eerste bezoek. Het was mijn eerste keer ergens. Ik heb echt een paar dagen vrij genomen. De kinderen logeren bij een buurvrouw. En nu ben ik hier.”
“Heb je jezelf gegeven?”
“Ik ben de eigenaar van een klein netwerk van puberkledingzaken.” Ik begon achter de toonbank te werken toen ik zestien was.” “Had niet echt een andere optie,” mopperde ze terwijl ze het laatste van haar drankje opslurpte.
Dat verklaart de kleding. Hij was niet bezorgd. Absoluut niet.
“Waar is thuis?
“Het is nog steeds Iowa.” De tint van teleurstelling en schuldgevoel viel als een sluier over haar gezicht.
Hij kwam dichterbij en gaf haar een troostende elleboogstoot. Haar lichte geur sneed door de geur van bier en wodka in de taverne. “Je hebt een Midwesters uiterlijk.”
Haar voorhoofd fronste. “Ik verdien het omdat ik je leuk noemde.”
“Nah. Herken je er een van mij? Wisconsin’s La Crosse.”
“Rot op!” Echt? Het is maar twee uur rijden.”
Het maakte een verschil tussen hen. Ze praatten een tijdje over thuis, haar verhalen over verre oorden en luie dagen bleven hangen als een harde steen in zijn borstkas.
Toen de dorpsanalogieën rond middernacht vervaagden, beet ze op haar onderlip en verwijderde een zwak streepje bordeauxrode lippenstift. “Wil je me naar huis brengen?”
Ja. “Is dat wat je wilt?”
Een hand ging naar haar voorhoofd. Een gefrustreerde moeder. “Je hoeft me alleen maar te vertellen wat je wilt dat ik doe, Brad.
“Wat? Hij klonk als een complete idioot. Een jeugdige idioot.
“Kijk, ik weet dat ik je benaderd heb. Maar mag ik echt eerlijk zijn? Ik hoopte dat jij het zou overnemen.” Haar handpalm krulde zich tot een vuist toen hij alleen maar knipperde. “Ik ga gillen als ik nog één keuze moet maken, nog één domme werknemer moet vertellen wat hij moet doen, nog één fout moet corrigeren, nog één kindergevecht moet stoppen of nog één schoenveter moet strikken.” Haar stem steeg en steeg tot het aan het einde knapte als een zweep.
Hij werd helemaal stil. Gaf zij werkelijk wat hij verlangde? Wat verlangde hij?
Hij nam een risico en legde een harde handpalm achter haar nek, vlak bij haar oor. “Kom je jas halen.”
Haar lichaam spande zich voor het smolt onder zijn vingertoppen. De huid onder haar dikke haar werd verwarmd en buigzaam. Ze mompelde alles wat je zei.
De plaatselijke kennis greep Cara’s arm toen hij haar naar de deur trok. “Waar ga je in vredesnaam heen?”
Cara gaf haar een lege blik voordat ze haar blik op de plakkerige vloer liet zakken. Ze schoof steeds iets dichter naar Brad toe.
“Het komt wel goed met haar,” verzekerde hij haar. “Ze is hier bij mij.”
Cara glimlachte als een diamant naar hem.
Ze haastten zich de straat op. Hij bedekte zich met de opwinding en opluchting die haar omringden.
Het was gaan regenen, waardoor de kasseien in Soho glommen van de zwarte vlekken. Cara kneep haar trenchcoat om haar middel, waardoor haar haar tegen haar nek bleef hangen. Haar blauwe ogen straalden helder dankzij het strakke, zwarte ovaal dat haar gezicht omlijstte.
“Doe je haar uit,” zei hij, zijn stem kikkerig.
Ze maakte het met één hand los en draaide een diepe, zwarte lijn langs de voorkant van het bruine kledingstuk. Hij leunde voorover om de punten van haar haar aan te raken. Onder de bruine lokken en de trenchcoat zaten sproeten waar hij alles voor over had om ze weer te zien.
De regen werd heviger. Druppels die zo groot waren als voetstappen.
“Sluit je ogen,” instrueerde hij.
Haar ogen benevelden en ze deed wat hij zei.
‘Kantel je hoofd iets naar achteren. Ja. Doe nu je mond open.”
De regen doorweekte haar oogschaduw en liet een zilveren pad achter van haar neus naar haar oor. Haar lippen werden bespat door het water. Hij zag de vloeistof wegzakken in de natte, roze ingang terwijl haar tong uitvloog om de druppels op te vangen. Ze slikte, haar keel dichtgeknepen, en opende haar lippen voor meer.
Hij haastte zich naar de stoep om een taxi te nemen.
Tijdens de korte rit naar het dorp zeiden ze niets. Hij zag haar stiekem kijken, wachtend op zijn teken, maar hij wilde niets zeggen. Hij wist niet zeker wat hij met haar aan moest. Hij deed hem denken aan de kleuters die hij elke dag zag, die hun moeders smeekten om hen mee te nemen naar hun favoriete voorstelling, en als ze dan aankwamen, waren ze zo verrukt dat ze alleen maar rondjes renden of staarden als standbeelden.
De mogelijkheden waren onbeperkt. Hij kon zich niet concentreren. Al zijn fantasieën speelden zich af als een snelle film.
Hij droeg haar op haar bovenkleding uit te trekken in zijn donkere appartement met uitzicht op de Hudson. Cara gleed het van haar schouders. Geen getrek of getrek. Gewoon een simpele verwijdering.
Ze haalde diep adem. Ze staarde hem aan, haar mond enigszins wijd open. Hij wou dat hij haar kon kussen. Hij wilde… hij besefte meteen wat hij wilde.
Hij werd keihard als hij er alleen al aan dacht. Hij was een beetje geschokt.
“Laat uw jas achter in de logeerkamer.” “Neem de eerste deur rechts.”
Ze verplaatste haar gewicht. Haar billen zwaaiden. Haar hakken klakten. Ze had enorme kuiten.
Drie passen achter haar volgde hij, roofzuchtig en stil.
Ze hijgde toen ze de deur van de logeerkamer opende, haar jas viel op de grond. Ze keerde terug naar hem, één gemanicuurde hand naar haar glimlach, ogen wijd open. “Is dat…? “
“Ja,” stemde hij in met een onderbreking van hun spelletje. Een korte. “Sinds het eerste seizoen. Omdat het netwerk voor het tweede seizoen een ander type hondenhok van Petunia wenste, boden de producenten het mij aan.”
“Dat is echt fantastisch.
Was dat zo? Hij kwam hier nooit opdagen. Tot Cara zijn flat binnenkwam, was hij het felgekleurde, parmantig gemaakte hondenhok bewust vergeten. Hij had het weggestopt, zoals zoveel andere dingen in zijn leven.
Ze draaide zich naar hem toe, haar kin omhoog als een gehoorzaam hondje dat wachtte op een traktatie. Het is speeltijd.
Hij omsloot haar met zijn met regen bespatte armen aan weerszijden van de ingang. Haar aroma kwam hem tegemoet als ongeziene vingers. Hij leunde voorover en drukte zijn wang tegen de hare, zijn handen nog steeds op de deurpost geklemd. Zijn tong bereikte haar oor en likte het.
Ze schreeuwde het uit. Hij wilde dat haar dijen zich om zijn heupen sloten.
Hij had altijd al seks willen hebben op het podium. Hij had nooit iemand ingelicht over deze bizarre gebeurtenis. Op zijn minst zou niemand hem hier betrappen.
“Waarom kom je niet binnen?” Er was geen vraag.
Ze bevroor, lachte toen kort, gesmoord. “Wat?”
Hij trok zich wat terug, niet in staat zijn grijns te verbergen. Wilde ze echt meedoen? “Je hebt me wel gehoord. Ga het hondenhok in. Ik wil je niet meer lastigvallen.”
Hij was bang dat ze zou vluchten omdat hij te veel van haar eiste. Of dat het gewoon te vreemd was. Hij zou het begrijpen als ze er nu mee ophield. Hij zou haar laten vertrekken zonder een woord.
Haar ogen waren het enige dat bewoog, links en rechts dansend. Als ze inademde, was haar adem gekleurd met regen en alcohol. “En wat dan?”
Hij was ondergedompeld in heet verlangen. Hij schakelde de schakelaar in zijn hersenen uit die hem waarschuwde voorzichtig te zijn onder fans.
Hij deed een halve stap dichterbij. Zij ging twee stappen verder de kamer in. Haar houding was gespannen, maar haar handen waren kalm en haar kin omhoog. Hij besloot dat ze te ontspannen was.
“Buig je knieën.”
Zijn vingers boorden gaten in het houten deurkozijn toen ze zonder te stoppen naar beneden plofte. Haar blik werd naar zijn kruis getrokken, maar het was niet wat hij verlangde. “Hou je gezicht bij me vandaan.”
Ze hief haar hoofd op, een grijns op haar lippen, en schoof op haar knieën, kijkend in de boog van het groen-paarse hondenhok.
“Je hebt nu je handen vol.”
Toen ze voorover boog, rekte de zwarte jurk over haar kont, en onthulde speldenprikken van vlees als het weefsel scheidde. Het liep hoog op haar dijen, en hij vroeg zich af of ze zou stoppen en het naar beneden zou halen, haar zelfbewustzijn groeiend. Dat deed ze echter niet. En daar was hij blij om.
“Kruip.”
Een knie gleed langzaam over het tapijt, kont werkend onder het kleine jurkje. Zijn handen vielen van de deur, zwaar en geen deel meer van hem. Hij maakte een wurgend geluid achter in zijn keel, als een man die zich verzet tegen dwang.
Zijn greep op haar gleed weg toen haar hoofd door de deur van het hondenhok brak. Hij rende naar voren, arm omhoog, en sloeg haar zo hard dat zijn hand prikte.
Een onverwachte sensatie stroomde door zijn aderen. De sensatie deed zijn geest op hol slaan.
Ze plofte neer op haar zij, haar benen verstrengeld, een schouderband hangend tot aan haar elleboog. Haar ogen glinsterden, wijd en ontzet, toen ze haar gezicht optilde.
Hij deinsde achteruit, overweldigd door zelfbeklag, tot zijn rug de muur raakte. Zeker, hij had een paar driftbuien gehad backstage, maar dat was omdat hij niet het type was dat zijn handen gebruikte in plaats van zijn verstand.
“Ik heb nog nooit…” begon hij.
Oh mijn god. Ze stond op het punt om te gaan. Ze zou het één vriend vertellen, die zou het twee, drie vertellen… en binnenkort zou het hele internet weten dat hij een viezerik was.
Cara stak een stille hand uit en knielde op handen en knieën, zich gevend, haar rug zo mooi gebogen dat hij pijn deed.
“Oh, gosh,” zei hij terwijl hij zich terugtrok van de muur, het bloed stroomde terug in zijn lul.
Haar uitdrukking zei alles. Ze kon zien dat hij aan zichzelf twijfelde, wat haar verdrietig maakte. Maar hij twijfelde zijn hele leven al aan zichzelf. Het was de reden dat hij vier jaar hard, bevredigend academisch werk had laten schieten voor een snelle betaaldag en een naam op een kleedkamerdeur. Hij had altijd geaccepteerd wat hem gegeven werd. Hij had zich nooit ingespannen voor wat hij eigenlijk wilde.
Behalve nu. Cara gaf hem iets waarvan hij wenste dat hij het met beide handen kon aangrijpen.
Controle.
Hij knielde bij haar hoofd en schreeuwde het uit. Ze keek recht in het hondenhok. Haar hangende tieten waren nauwelijks bedekt terwijl haar borstkas opzwol.
Haar gezicht stemde toe toen hij haar kin in zijn handpalm hield en haar blik naar de zijne duwde. Er is instemming en gretigheid.
“Ik dacht dat ik zei dat je binnen moest komen.”
Hij had deze keer een betere hoek om haar kont te raken toen ze langs hem kroop. Hij werd bijna verblind door het gewiebel. De steek trilde tot aan zijn schouder, sterker dan voorheen. Ze begon te schreeuwen, maar beet toen terug, met een zwak, klagend geluid uit haar neusgaten. Haar ellebogen zakten in elkaar, maar ze hield zichzelf overeind. Rechtop.
Ze stapte voorzichtig naar binnen, de gewelfde ingang paste haar gemakkelijk omdat die ontworpen was voor een stompige dame van twee meter, vermomd als een enorme puppy.
Hij volgde en besefte dat hij nog nooit binnen was geweest. Niet deze, en zeker niet die op de set. Er hing een sterke geur van spaanplaat en stof.
“Stop.
Ze pauzeerde. Het licht van de hal viel door de kleine ramen naar binnen en maakte geruite schaduwen op haar figuur. Ze ademde op het ritme van zijn hartslag.
Hij knielde voor haar en bestudeerde de hoek van haar mond ten opzichte van zijn rits. Haar mond ging open in een gevend gebaar. Hij had zin om haar te weigeren, alleen omdat ze dat verlangde.
Hij sleepte haar omhoog, greep haar schouders en trok haar omhoog tot ze tegenover elkaar stonden, met knieën die in de vloer zakten. Hij greep haar dikke haar en gleed met zijn duimnagels langs haar hals. Hij rukte hard naar beneden en legde haar lippen open. Ik accepteerde het.
Deze kus heeft geen tederheid. Hij greep haar haar alsof het zijn leven kon redden. Zijn armen omsloten haar, en zij verzonk in hem. Hij was de enige die zich kon bewegen omdat zij dat niet kon. Al zijn diepe, verzengende kussen gleden over haar lippen. Hij eiste dat ze hem alles gaf wat ze had.
Toen de druk zijn lippen deed prikken, trok hij zich hijgend terug. “Wil je weg?” ” De blik van irritatie op haar gezicht herinnerde hem eraan dat hij weer op de middelbare school zat. Hij genoot er niet van en wilde niet dat ze hem weer zo liet voelen. “Reageer daar niet op.”
In plaats daarvan gleed ze een van haar dijen tussen de zijne. “Goed,” zei ze zachtjes. “Je begrijpt het.”
Een hand liet haar haar los, zodat het om haar middel kon draaien. Hij gooide haar opzij en klemde haar tegen de muur van het hondenhok. Hij ving een glimp van haar gezicht op toen haar hoofd met een krak tegen de bovenkant van het raam sloeg. Haar impliciete boodschap was duidelijk: denk er niet aan om je te verontschuldigen.
Dat deed hij dan ook niet. Hij trok haar jurk naar beneden en onthulde haar tieten. Hij likte een borst voordat hij naar de andere ging. Een snelle uithaal van de tong, gevolgd door een schampschot van de tanden. Ze zei niets. Hij kauwde, de harde knobbel voelde aan als snoep, en jankte uiteindelijk. Hij deed het nog een keer. Een rilling over het hele lichaam. Haar eigen kleine witte vlag, het geluid van overgave.
Hij sloeg de zoom van haar kledingstuk om haar middel. De touwtjes van haar string drukten tegen haar heupen en vormden kleine bobbels van vlees boven en onder. Geen meisje, maar een dame. Toen zijn duimen onder de draden hingen, keek ze hem aan. Tot dat moment waren ze nogal snel gegaan, maar hij voelde zich genoodzaakt langzamer te gaan. Zoals ze op tv zeggen, een grote openbaring.
Hij trok de string langs haar dijen naar beneden terwijl hij achterover op zijn hielen zat. Haar kutje was schoongeschoren, alsof ze precies wist wat ze die avond zou krijgen. Hij gleed met een hand langs de binnenkant van haar ene been, toen langs de andere, en keek toe hoe ze huiverde terwijl hij de string om haar knieën liet hangen.
Toen streek hij tegen haar aan en bewoog zich tussen hen in. Hij genoot ervan hoe de string haar ervan weerhield haar benen verder uit te strekken. Hij genoot van het graven, het voelen van de druk van haar zijdeachtige, vochtige plooien over zijn twee vingers. En hij bewonderde de manier waarop haar heupen naar voren gleden om hem tegemoet te komen, haar dijspieren aangespannen.
Ze boog zich tegen hem aan. Haar lippen drukten zich in zijn nek, en ze likte zijn huid synchroon met zijn bewegingen. Hij reikte achter haar met zijn vrije hand. Hij volgde de heerlijke reis omhoog tot zijn vinger in haar prikte toen ze langs haar dijen naar beneden spoot. Hij stopte er nog een vinger in toen gekreun het hondenhok vulde – van hem, van haar, hij wist het niet.
De druk in zijn lul was bijna ondraaglijk. Ze zou hem laten neuken als hij zijn handen weghaalde en haar uitrekte, maar dat was niet wat een van hen wilde.
Hij verlangde macht, maar zij verlangde vrijheid.
Toen ze aankwam, trilde haar hele lichaam. Hij voelde het van binnenuit, en hij kon haar nauwelijks overeind houden. Zijn handen waren doorweekt. Hij hield vol. Ik bleef naar binnen duwen, en drukte cirkels over haar gevoelige clit. Haar tong onderbrak de actie in zijn nek alleen lang genoeg om in zijn vlees te kreunen. Het klonk even als snikken, maar toen was het weg.
Hij trok zijn handen terug en schoof ze, nog steeds plakkerig, om haar middel. Haar hoofd wiebelde in haar nek terwijl ze naar hem opkeek. Geen van beiden was klaar.
Hij duwde haar op de grond, haar jurk om haar middel gewikkeld. Hij liet het gewoon liggen en trok de string van haar benen af, haar hoge hakken aan latend. Ze keek verwachtingsvol naar hem op. Hij knoopte de bovenste twee knopen van zijn overhemd los, trok het om zijn nek en gooide het over zijn hoofd.
Zijn riem gleed tussen de lussen door. Hij liet hem bungelen als een verblindend lokaas, en zij zag hem wankelen, haar ogen smekend. “Handen,” zei hij.
Ze hief ze zonder pauze over haar gladde buik. Hij wikkelde de riem om haar polsen, elke trek voelde als zijn eigen bevrijding, voordat hij haar vastgebonden handen ver over haar hoofd strekte. Ze strekte haar benen diagonaal over het hondenhok, met haar hakken in een hoek.
De stilte in zijn flat was oorverdovend, alleen doorbroken door het geluid van hun ademhaling. Eén hand reikte naar beneden om haar kutje opnieuw te strelen. De andere greep in zijn portemonnee voor het condoom, hopend dat het niet te verkreukeld was of oploste door nalatigheid. Als hij had geweten wat hij die avond zou doen, had hij het vervangen. Godzijdank leek alles in orde.
Hij beschadigde de rits van zijn broek omdat hij zo ongeduldig was om naakt te gaan. Het maakte geen verschil. Hij liet zich op een heup vallen, trok zijn schoenen uit en schoof zijn broek naar beneden. Zijn zenuwen gierden door elkaar. Hij werd onvast en onhandig bij het zien van haar, geketend en open voor hem. Zijn enkel weigerde een van zijn broekspijpen los te laten. Hij liep naar buiten.
Met een splinterende klap botste zijn hiel tegen de muur van het hondenhok. Een nieuwe lichtstraal kwam binnen waar de muur en de hoek zich scheidden.
Dat voelde zo fantastisch. Een eigen orgasme.
Nog drie trappen, elke trap harder dan de vorige. Hij schreeuwde bij elke trap, niet wetende wat hij zei en het kon hem niet schelen. De flat was nu gevuld met lawaai en zijn woede. Een gekarteld gat ging open, en hij kon de verwaarloosde hoop oude kleren aan de andere kant zien.
Hij wierp Cara een zegevierende blik toe. Ze grijnsde en strekte haar benen wijder uit, begrijpend. Het hondenhok schommelde en stortte in de hoek die hij had ingeslagen toen hij haar lichaam bedekte en haar hard tegen het triplex drukte. Hij voelde Cara springen onder zijn lippen, maar hij stopte niet met haar te kussen.
“Neuk me hard,” zei ze toen hij het condoom langs zijn pik naar achteren duwde.
Hij kwam tot stilstand, zijn blik gericht, een grijns trekkend om zijn lippen. “Jij hebt niet de autoriteit om mij te vertellen wat ik moet doen.”
Maar dat is precies wat hij deed.
Hij zoog haar met één haal naar binnen, haar kutje zo vochtig dat hij dacht dat hij er dwars doorheen zou prikken. Hij pompte en pompte terwijl ze hem vastgreep met haar dijen, haar strakke spieren van binnen.
Hij voelde zich weer zestien, wanhopig en zonder elegantie. Ze leek het niet erg te vinden en reageerde op zijn driften met lage, hese kreunen. Het duurde ook ongeveer even lang. Hij legde zijn handen onder haar buigzame kont en hief die op om nog harder in haar te beuken, terwijl hij zijn pik voelde uitzetten, zijn ballen strakker voelde worden en zijn ademhaling verkortte.
Het orgasme raasde door hem heen en drong door in de beperkte ruimte die zij bood.
Hij viel bovenop haar. Haar vastgebonden handen vielen na enkele ogenblikken om het kille metaal van zijn riemgesp in zijn rug te duwen.
“Sorry,” zei hij, terwijl hij zich nog meer als een kind voelde. “Wil je dat ik je weer pak?” “
Ze giechelde, en de trilling ervan, borst tegen borst, maakte iets los dat hem al lang gevangen hield.
De stem zweefde door zijn haar: “Je was voortreffelijk.” “Het is gewoon perfect.”
Hij voelde het in zijn hart toen ze elkaar weer kusten. Hij was benieuwd of de Universiteit van Iowa een architectuurschool aanbood.
Cara pakte haar spullen en ging naar de woonkamer om zich aan te kleden. Ze was het hondenhok voorbij… en hij ook, in meerdere opzichten.
Hij bleef in de gang net buiten de logeerkamer, met zijn blote borst en zijn handen in de zakken van zijn haveloze broek. Zij streek de jurk glad in de woonkamer, waarvan het polyester niet liet zien hoeveel hij hem had beschadigd. Om de een of andere reden kon hij het niet verdragen haar haar te zien kammen met haar vingers. Het was te vrouwelijk, te alledaags. En zij was geen van beide.
Hij verplaatste zijn blik naar het verbrijzelde hondenhok. Hij kon niet wachten om het weg te gooien bij de stapel documenten die nooit zijn handtekening zouden zien.
“Brad?
“
“Hmm?
“
Ze zat op de arm van de bank, haar trenchcoat bungelde tussen haar benen. Ze leek een ander mens. Haar voorhoofd was gladder en haar schouders waren minder stijf. Ze was adembenemend.
Ze gaf hem een verlegen uitdrukking, haar haren verhulden een van haar prachtige ogen. “Weet je nog dat jullie in het tweede seizoen dat programma met Iers thema opvoerden en ‘Danny Boy’ zongen voor Petunia?” “
Hij wist het natuurlijk nog. Zingen was altijd een geheime gave geweest, te privé om te onthullen, tot een wilde karaoke avond. Colson had ontdekt dat hij pijpen had, en de producer had hem gedwongen te zingen voor het optreden.
Brad had op de set zijn ogen gesloten om de witte hond, de kleuters met open mond en de streng kijkende handlangers die het niets kon schelen weg te filteren. Dat was misschien de laatste keer dat hij zich tevreden voelde op zijn werk.
“Zou je het voor me willen zingen voor ik vertrek?”
“vroeg ze.
Hij haalde diep adem en liep naar haar toe. Hij kuste haar een keer, legde zijn handpalm op haar wang, sloot zijn ogen en zong. Hij deed het omdat ze hem smeekte.
