Ruthie reikte onmiddellijk naar beneden en verstelde haar string. Sol merkte haar op en knipoogde. Hij zat in de leunstoel, gekleed in zijn pak, zijn wandelstok liggend tussen zijn benen. Ruthie wenste dat ze erheen kon lopen en recht op zijn getuite broek kon duiken, maar hij wilde dat ze eerst het hoofdstuk afmaakte. Ze stond op en zwaaide met haar naakte borsten terwijl ze voorlas uit de memoires van Duke Ellington. “Ik leef een leven van primitiviteit met de geest van een kind en een eindeloze honger naar kruizen en mollen, zwervend door het bos, de jungle van ‘ohhs’ en ‘ahs’ op zoek naar een aangenamer geluid.” Ze kwam tot stilstand, haar blik gericht op Sol. Zijn ogen waren gesloten, en één hand had zich van de stok afgewend, rustend op zijn stijve pik. Ze trilde ongeduldig toen hij mompelde dat ze door moest gaan. Het dragen van strings was nieuw voor haar, en het was even wennen. Wat is een betere manier om een regenachtige middag door te brengen dan luisteren naar klassieke jazz op de stereo terwijl je leest in de nabijheid van je mooie en aantrekkelijke oudere minnaar? Ze likte haar vinger af, sloeg de bladzijde om en las verder.
Ruthie en Sol ontmoetten elkaar een jaar geleden voor het eerst toen Ruthie begon met het verspreiden van kleding. Ze kreeg het idee toen een collega secretaresse van Harvard herinneringen ophaalde aan de gratis kledingbak die ze vroeger hadden bij een voedselcoöperatie in Allston. Het was een van de eerste plaatsen waar mensen op straat of met weinig geld naartoe gingen als ze in de stad aankwamen. Ruthie had anderen over de bak horen praten, maar deze keer klikte er iets en dacht ze: “Nou, dat kan ik doen.” Ik kan zeker kleding doneren.” Het klonk goed. Nuttig. Het was ook ongecompliceerd.
Ze begon met het opruimen van haar lades en vulde die aan met goedkoop gekochte spullen in een kringloopwinkel. Maar het was eerst moeilijk om te beslissen waar ze die zou verdelen. Allston’s co-op is allang gesloten. Toen ontdekte ze Food Not Bombs, een gratis lunch die in de zomer buiten in de stad en in de winter in een kerk wordt geserveerd, en alles viel op zijn plaats. Ze hoefde alleen maar aan te komen met haar vrachtwagen vol kleding, en de mensen die kwamen eten zwermden om haar heen. Ze besefte al snel wat ze nodig hadden: sokken, ondergoed, dikke kleding in de winter, sandalen en later T-shirts. Sommige mensen gaven om mode, anderen wilden gewoon iets om aan te trekken.
Ze ging af en toe naar Costco om tandenborstels, flosdraad, ChapStick, tampons, nagelknipper en vochtinbrengende crème in te slaan. Dat werd goed ontvangen. Ze begon kennis te maken met verschillende vaste klanten. Mensen waren eerst sceptisch, maar toen ze bleef verschijnen, ontspanden ze zich. Ze vond het leuk om mensen te vragen wat ze zouden dragen als ze geld hadden en dan te proberen dat voor hen te vinden tegen een lage of geen prijs. Ze begon kleding te ontvangen via een Quaker-groep, en mensen die ze kende begonnen te doneren toen het nieuws bekend werd over wat ze deed. Sommige kledingstukken moest ze weggooien, maar de rest waste ze, lapte ze op en hing ze op. Ze was dolblij toen ze een leren jack voor Sol vond, ondanks het feit dat het een kleine vlek en een nog kleinere scheur had.
Toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten, zei Sol tegen haar: “Ik heb gevoel voor mode.” Hij stond daar, zorgvuldig de kleding doorzoekend. Hij zou niet zomaar iets meenemen. Hij was een grote oudere man, misschien vijfenzeventig, met heldere grijze ogen en een haviksneus. “De goederen die Ben vroeger bracht zijn in kwaliteit achteruit gegaan,” legde hij uit. “Kunt u aan wat artikelen van hoge kwaliteit komen?”
Ben was haar voorganger, die nu in een verpleeghuis zat. Sol en een paar van de andere jongens die naar de diners kwamen brachten hem bezoeken wanneer ze konden. Het was een geluk, zei Sol, dat ze op tijd was gekomen. Met Ben weg, wie zou kleren hebben gebracht?
“Hij deed het zolang hij kon, maar hij werd oud,” legde Sol uit terwijl hij op zijn stok leunde. “Net als ik.” Hij grijnsde terwijl hij haar met die grijze ogen aanstaarde. Hij bezat al zijn tanden. Sol was oud, maar hij was in goede conditie. Ze zei het hem, en hij bleef glimlachen en nam haar in zich op, leunend op zijn viervoetige metalen stok. Daarna schuifelde hij weg om het dessert te halen. Sol had een zoete trek, die Ruthie had ontdekt. Na een paar weken leerde ze heel wat over hem, en hij was begonnen haar te helpen, zoals naast haar staan en de sokzak dragen. Als hun schouders of heupen elkaar raakten, glimlachte Sol en zei: “Neem me niet kwalijk, jongedame.”
“Dit is een goed verhaal,” zei Sol op een avond. “Sta me toe u een verhaal te vertellen.” Ze zaten samen op een bankje terwijl Ruthie at. Ze geloofde niet dat ze moest eten toen ze voor het eerst bij Food Not Bombs begon, omdat ze zich eten kon veroorloven en het wilde overlaten aan anderen die dat niet konden, maar uiteindelijk begon ze te eten om Sol gezelschap te houden en niet afstandelijk over te komen. Typische maaltijden waren groentecurry met bruine rijst, salade en toast. Af en toe wordt een macaronischotel geserveerd. Sol zette zijn lege papieren bord neer en keek rond om te zien of er vandaag een dessert beschikbaar was. Nee.
“Ik was ongeveer veertien jaar oud en had genoeg geld gespaard om een radio te kopen.” Mijn zus had er een, hoewel ze mijn aanwezigheid niet altijd leuk vond. Ik ging naar Jordan en kocht een uitstekende. Die radio maakte me trots. Ik luisterde naar Bob Hope vlak nadat ik hem had gekocht, en in die tijd gingen de rokken van vrouwen omhoog. “Nou, mensen, zoals ik het zie, als de rokken van dames veel korter worden, hebben ze meer haar om te kammen en twee wangen meer om te poederen! De radio viel abrupt stil. Ik sprong uit mijn stoel, ervan overtuigd dat mijn gloednieuwe radio kapot was. Maar hij was natuurlijk uit de lucht gehaald. Ik hoorde dat hij een boete had gekregen.”
Ruthie snoof en lachte hard. “Ik kan het niet geloven!” zei ze. “Heb je het ontvangen?”
“Ontvangen? Natuurlijk! Ik was toen veertien!” Hij leek beledigd.
“Nou, sommige individuen zijn op hun veertiende nog redelijk naïef,” legde Ruthie uit. Ze legde haar hand op zijn arm en bleef daar staan. Ze was geïnteresseerd in Sol’s jeugd. Ze wist veel over zijn achtergrond op dit moment, en hij vertelde haar ook over zijn gezondheid. Afnemend. Had hij het maar geweten, vertelde hij haar. Het valt niet mee om ouder te worden.
Sol stootte een duidelijke geur uit. Ruthie nam aan dat het zijn kleren waren omdat hij er schoon uitzag. Schoon geschoren. De stoffige en metaalachtige geur kwam doordat hij de hele tijd buiten de stad was, hier en daar op de bus wachtte, de krant las die iemand had achtergelaten, de kruiswoordpuzzel deed, en in het vuilnis naar flessen en blikjes groef. Hij was vaak buiten, rondzwervend. Natuurlijk, met de stok, langzaam. Hij liep naar de dokter (hij had Medicaid, gelukkig) en daarna naar verschillende restaurants. Elke avond, ergens, was er eten. Ruthie kon ze niet allemaal bereiken, maar ze bracht minstens twee keer per week kleding mee. Sol was meestal aanwezig.
Uiteindelijk nam ze wat van zijn spullen mee naar huis om te wassen en te repareren. Toen ze ze in de wasmachine gooide, verraste de geur haar en deed ze grijnzen. Ze had de indruk dat als ze haar neus tegen een van de stoelen op de Cambridge Common drukte, ze precies naar Sol zou ruiken.
Na ongeveer drie maanden kleding doen, vroegen verschillende vrijwilligers van Food Not Bombs haar mee uit. Ruthie zei ja omdat Sol al naar huis was, hij had een huurwoning ergens. De vrijwilligers waren allemaal jong en onstuimig, met blauw haar en piercings. Maar niet met haar. Er was veel geflirt en persoonlijke onrust. Ze waren verliefd, en iemand van haar leeftijd, die de veertig bereikte, was niet zo belangrijk.
“Dus, hoe zit het met jou en Sol?” vroeg de witte jongen met twee antennes in zijn haar. “Ik zag dat je hem stiekem een doos haver gaf. Er wordt gepraat.”
Ruthie onderzocht zijn gympen. Dat type schoen kwam veel voor en werd zelden geschonken. “Ik denk dat we maatjes zijn,” zei ze.
“Oh,” merkte het Grateful Dead meisje op. “Hij is zo’n aardige oudere man. Hij is een van mijn absolute favorieten!”
Toen begon iedereen te praten over hun favorieten. Ze bespraken het idee dat een van de vrouwen die al jaren naar de lunch kwam miljardair was nadat ze hun lijstjes en vergelijkingen hadden gemaakt. “Wat ik wil weten is, hoe het komt dat zij een gratis maaltijd nodig heeft?” zei de zwarte jongere die zijn hoofd kaalgeschoren had. Niemand leek het te beseffen.
Toen Ruthie de volgende keer Sol bezocht, smeekte ze hem om ijs, dat ze bij Food Not Bombs nooit hadden. Sol sleepte zich in de cabine van haar auto nadat de kleding was gesorteerd en opgeborgen, en ze gingen naar Toscanini’s op Central Square.
“Ik betaal,” zei Ruthie, en Sol accepteerde vriendelijk. Ruthie had haar normale druivenpudding en Sol had koffie, terwijl ze aan een smeedijzeren tafeltje zaten. Sol’s kleine, expressieve lippen zagen er uitstekend uit, bedekt met koffie-ijs, en daarna likte hij het af, wat er ook goed uitzag. Ruthie schoof naar voren en liet haar borsten zien. Ze droeg de laatste tijd steeds laag uitgesneden topjes als ze hem zag. Ze vond het gewoon iets aardigs voor hem. “Je bent een mooie man, Sol,” merkte ze op.
“Ruthie, de eerste keer dat ik je zag, wist ik dat je een mensch was,” zei hij, terwijl hij naar haar decolleté keek. Hij droeg zijn leren jack, dat hij al droeg sinds zij het voor hem kocht. Ze had hem het nog nooit zien uittrekken. Aan zijn voeten lag een versleten plastic KB Toys-tas, ondoorzichtig en met handvatten, waarvan ze aannam dat hij verpakt was met blikjes en misschien een krant. “Begrijp je wat een mensch is?” Hij ondervroeg haar vaak over Jiddisch en vroeg naar haar opvoeding als kerstjood. “Geloofde je in de kerstman?” vroeg hij dan. “Mocht je van je ouders geen kerstboom hebben?” Sol is geboren en getogen in Dorchester in een orthodox gezin. “Ik ben de jongste van zes,” vertelde hij haar, “drie broers die gestorven zijn, twee zussen die nog leven en hun tsurus hebben.”
Ze interpreteerde “smarten” voordat hij kon vragen.
“Je bent een wijze vrouw,” zei hij.
Ruthie vroeg Sol uiteindelijk om met haar mee naar huis te gaan. Ze konden alleen zijn, want ze had geen huisgenoten. In ieder geval was dit een relatief geïsoleerde situatie. Ze schaamde zich om Sol met haar vrienden te bespreken. Toen ze het probeerde, riep Trish, een kunstschoolvriendin die normaal heel acceptabel was, uit: “Je bent verliefd op een oude dakloze? “Gaat het?
Ruthie mompelde: “Hij woont ergens,” maar daarna hield ze haar mond.
Eerst weigerde Sol langs te komen. Hij had een leven en gewoontes. s Middags ging hij met zijn vrienden naar de Brookline McDonald’s voor koffie (het was niet goed, maar wel goedkoop). De gratis maaltijden, de locaties waar hij heen ging om mensen te ontmoeten, rond te hangen en te kletsen. Hij vertelde haar dat hij naar Ruthie’s ging en gezelschap hield met een jonge vrouw, wat ongebruikelijk voor hem was.
Ruthie wilde dingen voor hem doen, zoals koken en kleine dingen kopen. Iets ongelooflijks, zoals een boombox om naar Artie Shaw te luisteren. Ze was bang dat het zijn trots zou kwetsen, maar Sol leek in de stemming voor wat bediening deze dagen. Hij voelde zich niet geweldig. De pijn in zijn maag. Het ongemak in zijn voeten. Er is iets mis met zijn prostaat. Ruthie nodigde hem op een dag uit om te komen eten en zei dat ze geen nee accepteerde. Hij kwam aan met een fles wijn. Hij had zijn koffer naast de deur laten staan. Hij verwijderde zijn jas en Red Sox-pet. Hij had meer haar dan ze verwachtte, grijs en smerig. Hij was gekleed in een mooie trui.
“Heb je dat uitgedaan, Ben?” vroeg ze, en Sol antwoordde bevestigend, wijzend op een gat onder haar arm. Ze vroeg hem het te verwijderen zodat ze het kon herstellen. Toen ze het van hem afpakte, raakten hun handen elkaar, en zij kneep zachtjes. Hij duwde terug. Hij bewonderde de inspanning ondanks het feit dat het herstelwerk een tikje verkeerd was.
“Hoe weinig we weten, hoeveel we moeten ontdekken…” zong hij terwijl ze het eten in haar keuken klaarmaakte, leunend op zijn stok. Hij was een fan van crooners en big bands. Daarvoor kocht hij een radio toen hij veertien was. Ballades als “Maybe You’ll Be There” zijn prachtig. Ze aten kip, rijst, salade en ijs als dessert.
“Ik hou ook van gebak,” zei Sol. Ruthie grijnsde. Ze boog zich voorover en likte het chocolade-ijs van zijn lippen.
“Dat wil ik al sinds Toscanini,” legde ze uit. Hij zat helemaal stil. “Wat is er aan de hand?” Ze stapte uit haar stoel en knielde naast hem op de grond, haar hoofd rustend in zijn schoot. Hij streelde herhaaldelijk door haar haar, en ze voelde zijn enorme handpalm op haar haar. Ze wreef tegen zijn borst, buik en lies, en bewoog zich tussen zijn benen. Hij had het sweatshirt niet meer aangetrokken omdat de warmte in haar flat gebroken was en het warm was. Ze kon zijn huid voelen, zijn tepels, die iets wegzakten onder zijn dunne witte T-shirt, maar wat dan nog? We zakken allemaal wel eens door. Ze voelde het haar rond zijn navel met haar vingers op zijn buik. Sol kreunde toen ze haar hand verschoof.
“Het voelt heerlijk als je masseert,” fluisterde hij zachtjes, en ze streelde daar, toen eronder. “Je moet even pauzeren. “Ik weet niet zeker wat er gaat gebeuren.” Ze richtte haar ogen op de zijne. Hij was een oudere heer. Zijn wangen waren blozend, en zijn ogen trilden. “Ik ben een oudere man,” zei hij, en Ruthie vroeg: “Kunt u hem nog omhoog krijgen?” Sol sloot zijn ogen, wat Ruthie aanzag voor ernstige verlegenheid – hij hield er niet van als dames tijdens de maaltijd vloekten of vies praatten – maar toen begon hij te lachen, en Ruthie trok haar topje uit.
Ruthie had veel tieten. D’s aan beide kanten. Ze had er lang over gedaan, bijna haar hele leven, om ze te accepteren. Ze waren niet in verhouding met de rest van haar – ze was 1 meter 75 en slank – en ze had ze veracht toen ze jonger was – mannen iets anders laten opmerken dan haar borsten was een nachtmerrie geweest. Ze droeg lange tijd flodderige shirts. Maar ze voelde zich nu beter over zichzelf. Een decolleté was fantastisch, en Sol was het daar zeker mee eens. “Je bent gestapeld maar goed, schatje,” mompelde hij terwijl hij naar haar beha greep. “Jij doet dit; ik kan het niet meer manipuleren.”
“Maar dat deed je ooit,” zei ze, terwijl ze de sluiting voor hem losmaakte. “Ze schreeuwden erom.” Sol grijnsde maar sloot zijn mond. Sommige details werden verborgen gehouden. Ruthie kwam naar hem toe en drukte haar borsten op zijn borst en buik. Ze vroeg hem zijn shirt uit te trekken, maar hij twijfelde.
“Misschien wil je hier niet naar kijken,” zei hij.
“Wat?” vroeg ze. “Een litteken? “Een gebrek?” Hij haalde zijn schouders op en begon zijn overhemd uit te trekken. Ze hielp hem het over zijn hoofd te krijgen. Zijn okselhaar was wit. Ze verlangde ernaar het te likken. Ze was een enorme likker.
Hij herhaalde: “Ik ben een oude vent,” en ze grinnikte.
“Ik ga je onder de arm likken,” zei ze, en dat deed ze, zodat haar tieten tegen de zijne schuurden. Ze drukte ze tegen elkaar en wreef ermee over zijn lippen, neus en ogen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar gedeeltelijk op hem. Hij duwde zijn duimen onder de tailleband van haar spijkerbroek en vocht om die naar beneden te trekken. Ze had hem geholpen en was nu naakt.
“Leg je arm hier,” instrueerde ze en trok hem tussen haar knieën. Ze gleed met haar hand langs zijn arm naar beneden tot hij bij zijn hand was. Hij pakte haar kutje vast, masseerde haar spleetje zachtjes, duwde omhoog, gleed terug, en depte toen twee vingers in haar gaatje. Zo kon ze niet zien dat ze allemaal verlamd waren door artritis.
“Ah, Jezus,” mompelde Sol terwijl ze achterover in zijn stoel leunde, zich op zijn schouders oprichtte en zich op zijn hand bewoog. “Zo nat.” Hij greep haar borst met zijn lippen, en toen ze naar binnen leunde, raakten ze uit balans. Sol stopte met haar te vingeren omdat ze bang was dat hij in paniek zou raken en zou willen stoppen.
“Kom naar bed,” mompelde ze terwijl ze van hem afgleed. Hij moest eerst plassen en ging toen op het bed zitten, verlegen kijkend. Ruthie schoof over hem heen en duwde hem snel naar achteren.
“Het kan me niet schelen of je hard wordt of niet,” voegde ze eraan toe terwijl ze probeerde zijn broek uit te trekken. Uiteindelijk gaf hij toe. Ze kuste hem en likte hem overal terwijl ze op hun zij lagen, tegenover elkaar. Hij was wit en slap aan de buitenkant, maar stevig aan de binnenkant, en ze kneep in zijn kont. Zijn lul spoot in het bosje grijs haar, dat mooi en mollig was. Ze greep hem, en hij sprong opnieuw. Sol begon te beuken nadat hij “Jezus” had gezegd. Ruthie wilde navragen hoe lang hij al niet geneukt had, maar het leek niet erg aardig. Het leek een beetje triomfantelijk. Ze pakte zijn hand in de hare en bracht die naar zijn lul, waar ze ermee speelde tot hij in erectie was. Ze pakte een rubbertje uit haar nachtkastje, opende het en zette het met haar tong op, een manoeuvre die zij en Trish een paar jaar eerder hadden uitgeprobeerd op een lavendel dildo. Hij greep haar hoofd vast en leek zich te settelen om gepijpt te worden, maar ze wilde niet daar beneden blijven, dus maakte ze zich los en gleed terug zijn lichaam op. Het was even geleden voor haar. Zijn lul gleed naar binnen, en de twee begonnen te kreunen en te kletsen.
“Neuk me, neuk me,” zei Sol, terwijl ze verbaasd haar ogen opende. Ze had hem nog nooit een obsceniteit horen uitspreken. Ze probeerde haar gewicht zoveel mogelijk van zijn lichaam af te houden, maar hij greep haar nu vast en dwong haar hoger. Zo neukten ze tot hij klaarkwam en zachtjes uit viel. Ze bleef er gewoon overheen gaan. Ze genoot van hoe hij onder haar voelde, soms precies goed. Hij boog zijn heupen, glimlachte en assisteerde haar. Ze kwam klaar en rolde af, in slaap vallend terwijl ze naar zijn gesnurk luisterde.
